انسان و خدا در اساطیر یونان

در زمان کرانوس، خدای خدایان مظهر جُبن و بَددِلی، فزون‌خواهی و خُبث طینت و مَظهر شِقاوتِ کودک خواری نخستین انسانها درتفاهم متقابل با ایزدان می‌زیستند. فارغ از رنج جانکاه و خستگی جسم ستیز به سر می‌بردند. خاکِ بارور گنجینه‌های بی‌کران خویش را بدانها میداد. در بَزمهای دائمی با خدایان به شادخواری می‌نشستند. همه‌ی مواهب جهان را در اختیار داشتند. از جاودانگی نصیب نمی‌بردند ولی از پس عمری هزار ساله، غرقه در خوابی شیرین می‌مُردند و به فرشتگان بخشنده‌ای تبدیل می‌شدند که وظیفه‌ی آنها محافظت و نگاهبانی و پشتیبانی از زندگان بود. ولی چون زئوس به اریکه‌ی خدائی تکیه زد نه تنها هَمبَری انسان میرا با خدایان را خوش نداشت بلکه در دل کینه توزش می‌گذشت که با خوارداشت انسان به گونه‌ای پرومته را به فاش رازی وا دارد که به موجب آن قرار بود زئوس سرنگون شود. بنابراین زئوس همه‌ی مواهب را در قالب گاوِنر سفیدی ظاهرکرده از پرومته خواست تا آنرا بین وی و انسانها تقسیم کند پرومته نیز گاو را سر بریده تمام استخوان ها را زیر پوست و چربیهای گاو پنهان کرده و گوشت‌های لذیذ را به صورت توده‌ی فشرده‌ای درآورده و هر دو را نزد زئوس نهاد تا وی سهم خویش برگیرد. زئوس به طمع، توده‌ی بزرگ حاوی استخوان را برداشت و چون لقمه‌ای ازآن بر گرفت چنان به خشم آمد و نعره کشید که جهان به لرزه درآمد و از آن پس پرومته گریخت و انسانها از دربار خدایان رانده شدند. درغارها و جنگل‌ها در تاریکی نکبت و جهل می‌زیستند.این بود که پرومته از آتشکده‌های هفائیستوس برادر زئوس بارقه‌ای از آتش زیبا، سرخ و مقدس را می‌رُباید و به این امید که انسان از جور خدایان فرصت یابد بر زمین خدائی کند آن را به انسان تقدیم میکند.