(صادق هدایت وموسیقی اصیل ایرانی (بخش نخست

اگریکباره موسیقی اصیل ایرانی را به سنگ وچوب جفا نرانیم وبگوئیم چنین الحانی ایجاد افسردگی میکند وبدون تردید از این افسردگی بلایای جبران ناپذیری دامنگیرآدمی میگردد –لااقل با اندکی انصاف میتوان گفت :"پیوسته پیکر الهه ی هنرایرانی ازخنجر غمی جانکاه خونباربوده است. تا جائی که آثار مکتوب ما به دلایل فراوان جامعه شناسیک که به اهل خرد واندیشه پوشیده نیست علیرغم اینکه از بارقه ی نبوغی بی همتا برخوردار بوده است سراسر مشحون از ناله وگله وفریاد واندوه ونیشخند تمسخر ومطایبه وطنز تلخ است.که البته بازتاب این واقعیت در موسیقی ما نمود بیشتری دارد.شاید بیان واقعه ی اندوهبار زیر بتواند شاهدی بر این مدعا باشد.
سالها پیش تقی تفضلی داستانی را از دیدار احمد عبادی با هدایت در پاریس برای اخوان ثالث تعریف میکند و"م امید" آن داستان را به نثری حیرت انگیز وتاثیرگذار مینویسد وژاله ی کاظمی بانوی خوش سخن رادیو ایران آن را در برنامه ی "گلچین هفته"با همراهی ساز شور انگیز احمد عبادی به اجرا درمی آورد. آن روزها نوار این برنامه وسپس دست نوشته ی آن دست به دست میشد.
آن هنگام ما چون پرندگانی اسیر- در طلب آزادی عبوس وعبث سر به هر درودیواری میکوبیدیم. بنابراین عجیب نیست که در آن بی سروسامانی وآشفتگی آن واویلا بازارآنچه ازآن برنامه بصورت دست نوشته به من رسید در جریان طوفان حوادث از دست رفت. تا اینکه بعد ها آن برنامه را در کتاب "نابغه یا دیوانه" به صورت خلاصه یافتم وخوشحالم که هم اکنون آن را از روی همین کتاب بار دیگر میخوانم ومینویسم.

مهدی اخوان ثالث از زبان احمد عبادی می نویسد:

......