ناخدای سرگردان *

هنرمندان بزرگ کمی از واقعیت خویش واندکی ازآنچه میخواهند باشند و نیستند وکمی از آنچه وحشت دارند باشند- رویهم می‌ریزند تا شخصیتی راخلق کنند. به بیان دیگرهنرمندان پیوسته دروجود شخصیت‌هائی که خلق میکنند حضور دارند.

در افسانه‌های مردمان ِسواحل ِسرزمین‌های دور، ناخدای جوانی براساس ِسرنوشتی محتوم محکومیت یافته که تا پایان ِعمر در کشتی خود به تنهائی در دریا سرگردان باشد. سرگردانی ناخدا هنگامی پایان میابد که در این ورطه‌ی سهمگین ِناامیدی زنی درکمال ِزیبائی براو ظاهرشود و حقیقتا ًعشق بزرگ، سوزان و بی بدیل ِخویش را به اوهدیه کند! ناخداهربار که درمبارزه با امواج سهمگین که هرآن ممکن است کشتی او را درهم شکسته و وی را راهی دیار نیستی کند فرصتی میابد به‌ گاه بیداری برعرشه می‌ایستد وچشم به افق‌های بیکران میدوزد تا شاید در دوردست‌ها ساحل امیدی را بیابد - ودرخواب به چشم بسته یک پری دریائی را می‌بیند که ازدل آب‌ها سر بر میآورد و به دربدری‌های اوپایان می‌دهد. روزی باد کشتی رابه ساحل ناشناخته‌ای می‌کشد و در آنجاست که ناخدا بطورتصادفی گوهر نایافتنی را باز میابد وبه زودی عشقی باشکوه ومتقابل بین آنها بوجود می‌آید و آن الهه‌ی نازچون ازسرگذشت ناخدا باخبرمیشود درمعبدی به اوسوگند وفاداری میخورد و ناخدا رنج وسرگردانی سالیان دراز را پایان یافته میابد.ازشوربختی، زن نامزدی دارد و ناخدا روزی پنهانی ناظربرخورد و گفتگوی آن دومیشود و به همه چیز پی می‌برد! ناخدا میداند که اگرمعشوقه‌اش سوگند وفاداریش را نسبت به اوبشکند به لعنت ابدی دچارمیشود و به همین خاطر برای نجات او به کشتی خویش برمیگردد جائی که مرگ درکمین او نشسته است.زن دراندوه ازدست دادن ناخدا از صخره‌ای رفیع خودرابه دریا افکنده وغرق می‌کند. چیزی نمی‌گذرد که امواج دریا کشتی ناخدا را درهم میشکند واونیز رهسپار دیار نیستی میشود. میگویند آن دوعاشق نیک سرشت تغییر شکل میابند وآمرزیده میشوند و سرانجام صبحگاهی که خورشید گرد زرین خویش به دریا می پاشد چون دو پیکر اثیری سر از امواج خروشان دریا برمی‌کشند و در سایه‌ی عشق خدائی خویش به رستگاری می‌رسند!

*این داستان درقرن نوزده به شکل وزبان آلمانی به صورت اپرائی توسط "واگنر" به روی صحنه رفته است.